Na década dos cincuenta xorde a idea de estender a presenza escolapia por Galicia, pois, pechado Celanova antes da guerra civil, quedaba reducida á cidade de Monforte de Lemos. É esta comunidade a que loita en favor da fundación; até 1964, gobernando a Provincia o P. Agustín Turiel, non callou o intento. O reitor da comunidade de Monforte, Esteban Trasfogueiro, asesorado polo P. Alfonso Díez e recibindo poderes para buscar e adquirir terreos, elixe máis de dez mil metros cadrados por un valor superior ao cinco millóns e medio de pesetas nos arredores da cidade. Unha pequena comunidade chega e abre as súas escolas nuns locais provisionais da rúa ou paseo de Ronda, nº 54. Era o mes de outubro. O proxecto inicial do novo colexio era ambicioso: tras adquirir terreos complementarios pénsase en «unha cidade dos raparigos» que albergue a máis de 2.000 alumnos, dos cales 400 fosen internos; nunha igrexa de base circular con capacidade para toda a poboación escolar; nun grandioso salón de actos; nuns campos e instalacións deportivas adecuadas ao colexio previsto. A necesidade de construír por etapas, o cambio sociolóxico, os problemas educativos que podían xurdir de tal masificación foron as causas da redución do proxecto primitivo. A obra do arquitecto D. Andrés Fernández-Albalat Lois centrouse en 5.498 metros cadrados, cuxa primeira fase foi entregada en 1965: un edificio alongado, de dúas plantas, aulas de grandes ventás, amplo recibidor, iluminación natural nos corredores con lucernarios naturais. O Ministerio de Educación habilitábao para 1.200 escolares. A inauguración oficial tivo lugar o 6-1-1967.

DESENVOLVEMENTO.- Posteriores edificacións e modificacións. As primeiras construcións complementarias ao colexio foron un polideportivo cuberto, con todas as dependencias propias e a separación da residencia dos relixiosos do edificio escolar. Poucos anos despois procédese ao valado do perímetro colexial, a pavimentación da entrada e a semente de piñeiros no bosque. A finais do setenta reconvértese o amplo recibidor, sacando del a capela e a instalación do típico «cruceiro galego».